Anna, oddana pielęgniarka i matka dwójki dzieci, zmaga się z finansowymi obowiązkami rodziny, podczas gdy jej mąż, Tomek, pozostaje bezrobotny i wydaje się nie mieć motywacji. Próbując poradzić sobie z emocjonalnym i fizycznym obciążeniem bycia jedynym żywicielem rodziny, Anna zmaga się z uczuciami urazy i trudnościami w utrzymaniu szacunku w małżeństwie napiętym przez nierównowagę finansową i niespełnione obietnice.
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu dwóch lat stanę się pośmiewiskiem, i to wszystko przez mojego własnego syna,” żali się Anna swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracujesz całe życie na dwa etaty, oszczędzasz każdy grosz, podejmujesz się każdej dodatkowej pracy, tylko po to, żeby twój syn miał więcej, a na końcu jesteś oskarżana o kradzież! To niewiarygodne…”
„Nie jestem nic winna temu człowiekowi, ponieważ przez dwadzieścia lat naszego małżeństwa ani razu nie zaoferował nam żadnej pomocy, ani finansowej, ani fizycznej.”
Nosiłem używane ubrania, jadłem najtańsze posiłki i nigdy nie jeździłem na wakacje. Moja matka oszczędzała każdy grosz, ale ja zapłaciłem cenę. Teraz nie mogę powstrzymać się od uczucia urazy.
Nieustanna walka o to, kto jest lepszy, szybszy i bardziej skuteczny. Kiedy byłam dzieckiem, na moje siódme urodziny, babcia podarowała nam obie identyczne sukienki.
Kiedy skończyłem osiemnaście lat, mój ojciec oznajmił, że jestem dorosły i muszę płacić czynsz albo się wyprowadzić. Musiałem także kupować własne jedzenie. Uważał, że spełnił swój obowiązek jako rodzic. Ponad dekadę później, mój ojciec teraz żąda ode mnie wsparcia finansowego, myśląc, że jestem mu to winien. Dorastając, zawsze słyszałem, że mieszkanie w domu to przywilej, a nie prawo.
