W malowniczym miasteczku Klonowice, młoda para, Emilia i Jakub, z radością przygotowuje się na narodziny swojego pierwszego dziecka. Ich szczęście zakłóca jednak nadmierna obecność ojca Jakuba, Roberta, który jest zdeterminowany, by kontrolować każdy aspekt ich życia. Emilia początkowo stara się utrzymać spokój, ale gdy żądania Roberta stają się coraz bardziej natarczywe, napięcia rosną, prowadząc do bolesnej konfrontacji, która rozbija rodzinę.
Dorastając, miłość mojej mamy bardziej przypominała klatkę niż pocieszenie. Jej nieustanne zaangażowanie w każdy aspekt mojego życia sprawiało, że czułam się przytłoczona i bezsilna. Od wyboru ubrań po dyktowanie mojego życia towarzyskiego, jej nadopiekuńcza natura przyćmiewała moje własne pragnienia i decyzje. To historia o tym, jak jej dobrze intencjonowana opieka stała się barierą dla mojej niezależności.
W wieku 40 lat nadal mieszkam z moim dominującym ojcem. Pragnę niezależności i własnego życia, ale poczucie winy związane z pozostawieniem go samego trzyma mnie w życiu, którego nigdy dla siebie nie planowałem. Mimo marzeń o założeniu rodziny i spędzaniu weekendów z przyjaciółmi, cały wolny czas spędzam z nim, bojąc się go rozczarować. Całe moje życie spędziłem pod jego dachem, a uwolnienie się wydaje się niemożliwe.
Ewa i jej mąż, Jakub, cenili swoją autonomię, ciężko pracując, aby prowadzić życie wolne od finansowych ograniczeń. Jednak matka Jakuba często ingerowała ze swoją nieproszoną pomocą, tylko po to, by później to wypominać. To opowieść o tym, jak Ewa próbowała się postawić, tylko po to, by odkryć, że niektóre bitwy są trudniejsze do wygrania.
Anna i jej mąż, Jakub, cenili swoją niezależność, ciężko pracując, aby prowadzić życie wolne od finansowych ograniczeń. Jednak matka Jakuba często ingerowała w ich życie, oferując nieproszoną pomoc, tylko po to, by później to wypominać. To opowieść o tym, jak Anna próbowała się postawić, tylko by odkryć, że niektóre bitwy są trudniejsze do wygrania.
Poszukuję porad dotyczących radzenia sobie z życiem, gdy mieszkanie samemu nie jest opcją po wypisie ze szpitala.
Byłam kochana, bo pomagałam wszystkim, nigdy się nie kłóciłam i zawsze zgadzałam się z innymi. Te cechy i nawyki, zakorzenione od dzieciństwa, towarzyszyły mi w dorosłości. Teraz próbuję żyć własnym życiem, ale jest to trudniejsze, niż sobie wyobrażałam.
