Jestem Helena, babcia z Krakowa. Przez całe życie wierzyłam, że jestem najlepszą babcią na świecie, aż do tej jednej nocy, kiedy moja wnuczka Zosia ciężko zachorowała pod moją opieką. Ta historia to opowieść o winie, miłości i trudnej drodze do przebaczenia w naszej rodzinie.
Tego dnia stałem na przystanku, czekając na autobus. Było zaskakująco mało ludzi wokół. Tylko ja i jakiś facet rozmawiający przez telefon. Nie mając nic innego do roboty, słuchałem, co mówił… „Tak, kochanie, kupię ci cukierki po drodze… Co? Chcesz pizzę? Ale to po drugiej stronie miasta… Dobrze, pójdę, cokolwiek dla ciebie,” młody mężczyzna mówił czułym tonem. Odwróciłem się
Chodzi o to, że po prostu chciałam mieć wnuki! Co więcej—żądałam wnuków! Ale teraz nie mogę nawet zobaczyć własnego dziecka… Urodziłam syna.
W tym czasie jej matka opiekowała się dziećmi, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że robi to za pieniądze… Niedawno się o tym dowiedziałam.
„Jak mogę za tobą nie tęsknić, mój drogi? Jesteś moim jedynym synem i tęsknię za tobą cały czas.” – „Mamo, mam już trzydzieści dziewięć lat,” odpowiedział Eugeniusz.
Lea oskarża mnie o to, że jestem powodem, dla którego jej mąż ją opuścił. Nie chodzi o to, że odszedł do mnie. Według Lei, gdybym ich po prostu zostawiła w spokoju, mogliby żyć w pokoju. Oczywiście, byliby szczęśliwi, ale ja musiałabym nadal wynajmować mieszkanie, podczas gdy Lea i jej mąż mieszkali by
„Może powiem coś strasznego,” wyznaje 54-letnia babcia, „ale moi wnukowie są dla mnie obojętni. Mam ich dwóch: Michała, który ma dwa lata, i Jakuba, który ma cztery. Co czuję? Cóż, uprzejmą ciekawość, ale nic więcej… Może…”
