Emilia była jedyną, która odwiedzała swoją babcię z godną podziwu regularnością. Tak się złożyło, że jej zapracowani rodzice często zostawiali ją u Babci Basi, zwłaszcza gdy musieli wyjechać. Starszy brat Emilii, Jakub, był w bardziej korzystnej sytuacji, ponieważ rodzina kochała i wspierała go na wszelkie możliwe sposoby. Jednak Emilia nie zwracała na to uwagi, ponieważ
Niektórzy mogą postrzegać późne małżeństwo jako próbę poczucia się młodszym. Nie jest jasne, czy tak jest w tym przypadku. Ale Jessica już podjęła decyzję.
Uwielbiam moje wnuki i jestem wdzięczna, że są w moim życiu. To dobre dzieci, ale styl wychowania mojej synowej jest problematyczny. Pozwala im na zbyt wiele. Kiedy ich odwiedzam, dzieci biegają dziko, krzyczą i robią bałagan. Próbuję je poprawiać, ale zawsze mówią, że mama im na to pozwala. Moja synowa natychmiast ich broni.
Po raz pierwszy od czasu, gdy jej syn Jakub zakochał się w samotnej przyjaciółce swojej żony i opuścił rodzinę, pani Nowak musiała błagać swoją byłą synową, Annę, aby pozwoliła jej zobaczyć wnuki. Może pani Nowak znalazłaby sens w podróżach lub niespodziewanym związku, gdyby kochała swoje wnuki trochę mniej. Jednak tak się złożyło, że
Kocham moje wnuki z całego serca i poświęcam im cały swój wolny czas. Niestety, mam poważną „konkurencję” – teściową mojej córki.
– Ile lat ma starsza dziewczynka? Czy młodsza właśnie zaczęła przedszkole? – Starsza ma 6 lat i nadal chodzi do przedszkola. Kasia zaraz wraca do pracy.
Owszem, widuję ich na rodzinnych spotkaniach, ale to tak rzadko, że prawie się nie liczy. Wszystko przez nieporozumienie z moją synową, która ciągle
Dziadkowie oddaliby duszę za swoje wnuki. To żadna tajemnica. Kiedy pojawiają się dzieci trzeciego pokolenia, czujemy, jakbyśmy zaczynali żyć na nowo. Ale czasami ten ciężar staje się zbyt trudny do udźwignięcia.
Odwiedzili nas zeszłego lata, ale tylko na tydzień. Dzieci były zachwycone, biegały i bawiły się na świeżym powietrzu. Mieliśmy huśtawki w ogrodzie, a powietrze było świeże. Ale coś się zmieniło i teraz moja córka unika przyprowadzania dzieci do domku.
„Może powiem coś strasznego,” wyznaje 54-letnia babcia, „ale moi wnukowie są dla mnie obojętni. Mam ich dwóch: Michała, który ma dwa lata, i Jakuba, który ma cztery. Co czuję? Cóż, uprzejmą ciekawość, ale nic więcej… Może…”
