Dziadkowie oddaliby duszę za swoje wnuki. To żadna tajemnica. Kiedy pojawiają się dzieci trzeciego pokolenia, czujemy, jakbyśmy zaczynali żyć na nowo. Ale czasami ten ciężar staje się zbyt trudny do udźwignięcia.
Odwiedzili nas zeszłego lata, ale tylko na tydzień. Dzieci były zachwycone, biegały i bawiły się na świeżym powietrzu. Mieliśmy huśtawki w ogrodzie, a powietrze było świeże. Ale coś się zmieniło i teraz moja córka unika przyprowadzania dzieci do domku.
„Może powiem coś strasznego,” wyznaje 54-letnia babcia, „ale moi wnukowie są dla mnie obojętni. Mam ich dwóch: Michała, który ma dwa lata, i Jakuba, który ma cztery. Co czuję? Cóż, uprzejmą ciekawość, ale nic więcej… Może…”
