Trzy lata po nagłej śmierci Marka, jego wdowa, Anna, jest uwikłana w sieć oczekiwań ze strony rodziny zmarłego męża. Z dwójką małych dzieci do wychowania, stara się znaleźć własną drogę, jednocześnie honorując pamięć ukochanego męża.
Stawienie czoła kryzysowi rodzinnemu może być przytłaczające i izolujące. Pomimo mojej wiary i modlitw, rozwiązanie, na które liczyłem, nigdy nie nadeszło. To jest moja historia walki i wytrwałości.
Kiedy Zosia niespodziewanie straciła ojca, jej świat wywrócił się do góry nogami. Rok później wciąż zmaga się z brakiem zamknięcia, nawiedzana przez niewypowiedziane słowa i wspomnienia, które nie dają jej spokoju.
Ja i Sara jesteśmy małżeństwem od prawie siedmiu lat. Poznaliśmy się na studiach i mieszkaliśmy w tym samym akademiku na sąsiednich piętrach. Sara zawsze przywoziła mnóstwo jedzenia z domu, zapakowanego w pudełka i słoiki. Jej mama była doskonałą kucharką i zawsze dbała, aby Sara miała co jeść. Kiedy więc Sara chciała mnie poślubić, zabrała mnie, aby poznać swoją rodzinę.
W małym polskim miasteczku, młody chłopiec o imieniu Tomek składa obietnicę swojej najlepszej przyjaciółce, Sarze, że zawsze będzie przy niej. Gdy dorastają, życie prowadzi ich różnymi ścieżkami, a obietnica zostaje wystawiona na próbę. To opowieść o przyjaźni, marzeniach i surowych realiach życia.
Emilia była jedyną, która odwiedzała swoją babcię z godną podziwu regularnością. Tak się złożyło, że jej zapracowani rodzice często zostawiali ją u Babci Basi, zwłaszcza gdy musieli wyjechać. Starszy brat Emilii, Jakub, był w bardziej korzystnej sytuacji, ponieważ rodzina kochała i wspierała go na wszelkie możliwe sposoby. Jednak Emilia nie zwracała na to uwagi, ponieważ
Tego dnia świętowaliśmy urodziny mojego teścia z mężem i córką. Spędzaliśmy wspaniały czas w naszym małym gronie. Janek był w doskonałym nastroju, żartował i wspominał zabawne historie z dzieciństwa i młodości. Jedyną osobą, której brakowało, był nasz syn. Po pysznym obiedzie, moja córka Emilia i ja postanowiłyśmy odprowadzić teściów do domu. Mój mąż wrócił do naszego domu. Po wypadku nie może zbyt długo chodzić.
Tego dnia świętowaliśmy urodziny mojego teścia z mężem i córką. Spędzaliśmy wspaniały czas w naszym małym gronie. Janek był w doskonałym nastroju, żartował i wspominał zabawne historie z dzieciństwa i młodości. Jedyną osobą, której brakowało, był nasz syn. Po pysznym obiedzie, moja córka Emilia i ja postanowiłyśmy odprowadzić teściów do domu. Mój mąż wrócił do naszego domu. Po wypadku nie może zbyt długo chodzić.
Mój ukochany mąż, Jan, zmarł tuż po swoich 40. urodzinach. Teraz, jako wdowa z dwójką małych dzieci, zmagam się z codziennością. Na domiar złego, jego rodzice ogłosili, że zamierzają wprowadzić się do naszego domu.
Mam troje dzieci. Niestety, mój mąż zmarł, gdy nasze najmłodsze dziecko miało zaledwie sześć miesięcy. Chociaż mamy własny dom, życie z zasiłków jest niemożliwe, a czynsz trzeba płacić. Mój brat wspierał nas przez pierwsze sześć miesięcy, ale ma swoją rodzinę, o którą musi dbać. Musiałam znaleźć pracę. Nie zarabiam dużo i muszę pracować długie godziny.
Trudna sytuacja się rozwinęła. Moja córka robiła wszystko, co w jej mocy, aby przetrwać najcięższe chwile. Gdy wszystko zaczęło się układać, próbowała skupić się na swoim życiu osobistym, ale przeszkody pozostały.
Po śmierci mojego ojca, przeprowadziłyśmy się z mamą do jego mieszkania. W tamtym czasie kończyłam studia, a moja mama nigdy nie pracowała. Ciągłe napięcie między nami skłoniło mnie do podjęcia drastycznej decyzji, która jednak nie rozwiązała naszych problemów.
