Nazywam się Elżbieta Nowicka i po dziewiętnastu latach małżeństwa mój świat rozpadł się w jednej chwili, gdy mąż zostawił mnie dla młodszej kobiety. Opowiadam o bólu, walce o dzieci, rodzinnych konfliktach i powolnym odzyskiwaniu siebie. Ta historia to nie tylko zdrada, ale też pytanie o to, czy można jeszcze zaufać i pokochać życie na nowo.
Po rozwodzie zamknęłam się w sobie i odcięłam od świata. Pewnego dnia w przychodni usłyszałam głos, który przywołał wspomnienia i zmusił mnie do zmierzenia się z własnymi uczuciami. To spotkanie zmieniło wszystko – i pokazało, że nawet po największym rozczarowaniu można odnaleźć w sobie odwagę, by znów zaufać.
Stojąc w progu, patrzyłam, jak mój mąż, Andrzej, wynosi ostatni karton z naszego garażu. Po trzydziestu latach małżeństwa i macierzyństwa zostałam sama – i po raz pierwszy w życiu musiałam spojrzeć sobie w oczy. To opowieść o bólu, pustce, ale też o odwadze, by zacząć od nowa, gdy wszystko wydaje się stracone.
Wszystko zaczęło się od trzaśnięcia drzwiami i ciszy, która bolała bardziej niż jakiekolwiek słowa. Po trzydziestu latach małżeństwa zostałam sama, zagubiona wśród wspomnień i codziennych nawyków, które nagle straciły sens. To opowieść o bólu, gniewie, ale też o powolnym odnajdywaniu siebie na nowo – wśród rodzinnych konfliktów, samotnych świąt i nieoczekiwanych przyjaźni.
Mój mąż Piotr po trzydziestu trzech latach małżeństwa zostawił mnie dla młodszej kobiety. Zamiast rozpaczy poczułam nieoczekiwaną ulgę i zaczęłam odkrywać siebie na nowo. To historia o tym, jak zdrada może stać się początkiem wolności i trudnej, ale pięknej drogi do siebie samej.
Siedziałyśmy z Zosią na kanapie, obie z oczami pełnymi łez. W ciągu dwóch dni straciłyśmy najważniejszych mężczyzn w naszym życiu. To opowieść o bólu, zdradzie i próbie odnalezienia siebie na nowo.
