Nie taki dom straszny, jak go malują – Moja droga przez chaos, remont i buntowniczą córkę

– Mamo, nie będę spać w tym pokoju! Tu śmierdzi starością! – krzyk Zosi odbił się echem od obdrapanych ścian. Stałam na środku przyszłego salonu, w rękach trzymałam wiadro z farbą, a łzy bezsilności cisnęły mi się do oczu. To miał być nasz nowy początek. Nasz dom. Tymczasem wszystko wokół krzyczało o porażce.

Kiedy z Krzyśkiem kupowaliśmy ten stary dom na obrzeżach Wrocławia, wyobrażałam sobie rodzinne obiady przy dużym stole, zapach świeżo upieczonego chleba i dzieci bawiące się w ogrodzie. Zamiast tego dostaliśmy grzyb na ścianach, cieknący dach i Zosię – moją siedmioletnią córkę, która od dnia przeprowadzki zamieniła się w małego buntownika.

– Zosia, kochanie, to tylko kwestia czasu. Jak skończymy remont, będzie pięknie – próbowałam ją przekonać, choć sama w to nie wierzyłam.

– Wolałam nasze stare mieszkanie! Tam miałam koleżanki! – tupnęła nogą i wybiegła na podwórko.

Zostałam sama z własnymi myślami i stertą niedokończonych spraw. Krzysiek był w pracy do późna – jak zwykle. Odkąd zaczęliśmy remont, widywaliśmy się głównie przy śniadaniu. Wszystko spadło na mnie: wybór kafelków, umawianie fachowców, pilnowanie budżetu i… walka z humorem Zosi.

Wieczorem usiadłam na schodach prowadzących na piętro. Schody skrzypiały przy każdym ruchu, a ja czułam się jak bohaterka kiepskiego filmu. Z kuchni dobiegał zapach spalonej zapiekanki – kolejna kulinarna porażka tego tygodnia.

– Mamo? – Zosia stała w drzwiach, z podkulonymi nogami.

– Co się stało? – zapytałam łagodnie.

– Boję się tu spać sama…

Przytuliłam ją mocno. Poczułam jej drobne ciało drżące od płaczu. Przez chwilę pomyślałam, że może popełniliśmy błąd. Może powinniśmy byli zostać w bloku, gdzie wszystko było proste i przewidywalne.

Następnego dnia rano obudził mnie hałas. Wybiegłam z sypialni i zobaczyłam Zosię z pędzlem w ręku. Malowała ścianę na jaskraworóżowo.

– Co ty robisz?!

– Chciałam, żeby było tu weselej…

Zamiast się zezłościć, zaczęłam się śmiać. Śmiech przyniósł ulgę, jakiej nie czułam od miesięcy. Może właśnie tego potrzebowałyśmy – trochę szaleństwa wśród bałaganu?

Remont trwał w nieskończoność. Fachowcy przekładali terminy, budżet topniał szybciej niż lody w lipcu. Krzysiek coraz częściej wracał do domu zmęczony i rozdrażniony.

– Po co nam to było? – rzucił pewnego wieczoru, kiedy po raz kolejny zalewało nam piwnicę.

– Bo chcieliśmy mieć coś swojego – odpowiedziałam cicho.

– Ale za jaką cenę? Zosia jest nieszczęśliwa, my się tylko kłócimy…

Nie miałam odpowiedzi. Przez kolejne dni unikaliśmy rozmów o domu. Skupiałam się na codziennych drobiazgach: odrabianiu lekcji z Zosią, gotowaniu prostych obiadów, podlewaniu ogródka. Każdy dzień był walką o normalność.

Pewnej soboty Zosia wróciła do domu cała w błocie.

– Mamo! Znalazłam jeża! – krzyczała z radością.

Wyszłyśmy razem do ogrodu. Jeż rzeczywiście siedział pod krzakiem porzeczek. Zosia była zachwycona.

– Widzisz? Gdybyśmy nie mieli ogrodu, nie znalazłabyś jeża – powiedziałam z uśmiechem.

Pierwszy raz od dawna zobaczyłam błysk szczęścia w jej oczach.

Z czasem zaczęłyśmy razem sadzić kwiaty przed domem. Zosia wymyśliła własne grządki – pełne kolorowych bratków i stokrotek. Krzysiek powoli przekonywał się do życia poza miastem. Wieczorami grillowaliśmy na tarasie (choć taras był jeszcze tylko planem na kartce), a ja zaczynałam dostrzegać piękno w niedoskonałościach naszego domu.

Nie wszystko było idealne. Zosia nadal miała swoje humory, remont ciągnął się miesiącami, a ja czasem płakałam po nocach ze zmęczenia i bezsilności. Ale nauczyłam się odpuszczać. Przestałam gonić za perfekcją z katalogu IKEA i zaczęłam doceniać małe zwycięstwa: nową lampę w kuchni, pierwsze kwiaty na parapecie, uśmiech córki po ciężkim dniu.

Pewnego wieczoru usiadłyśmy z Zosią na schodach przed domem.

– Mamo… chyba lubię ten nasz dom – powiedziała cicho.

Objęłam ją mocno i poczułam, że wszystko jest dokładnie tak, jak powinno być.

Czasem zastanawiam się: czy szczęście naprawdę tkwi w idealnych wnętrzach i grzecznych dzieciach? A może najważniejsze to nauczyć się kochać życie takim, jakie jest – z całym jego bałaganem i nieprzewidywalnością?