Siostra Sary, Emilia, zadzwoniła na początku października, pytając, czy ona i jej dziecko mogą na jakiś czas zamieszkać w mieszkaniu Sary. Syn Emilii potrzebował badań medycznych, które były dostępne tylko w specjalistycznych klinikach w mieście. Nie było jasne, ile to potrwa, a Emilia, pochodząca z małego miasteczka, nie mogła sobie pozwolić na wynajem mieszkania. Zwróciła się do swojej siostry o pomoc.
Do osiemnastego roku życia mieszkałem w urokliwym miasteczku liczącym zaledwie 15 000 mieszkańców, gdzie życie było przewidywalne i pocieszające. Znałem każdą boczną drogę, każdy lokalny sklep i imię niemal każdej osoby, którą mijałem na ulicy. Nasze miasto miało tylko trzy trasy autobusowe, a ich rozkłady znałem na pamięć. Najwyższym budynkiem, jaki mieliśmy, był stary młyn, teraz muzeum, o wysokości czterech pięter. Ale kiedy przeprowadziłem się do tętniącej życiem metropolii na studia, poczułem się zagubiony pod wieloma względami, stawiając czoła wyzwaniom, których nigdy nie przewidywałem, i słysząc frazę „Nie jesteś stąd” więcej razy, niż mogłem zliczyć.
