Dzień, w którym nie otworzyłem drzwi moim wnukom

— Dziadku, otwórz! — głos Jasia rozbrzmiewał zza drzwi, a ja stałem po drugiej stronie, z dłonią zaciśniętą na klamce. Serce waliło mi jak młotem. Obok mnie stała Maria, moja żona, z oczami pełnymi łez i zmęczenia. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu, a potem ona tylko lekko pokręciła głową.

Nie otworzyłem.

To był pierwszy raz w moim życiu, kiedy świadomie postanowiłem nie wpuścić własnych wnuków do domu. Słyszałem ich śmiech, nawoływania, nawet płacz małej Zosi, która zawsze rzucała mi się na szyję, gdy tylko przekraczała próg. Tym razem drzwi pozostały zamknięte.

Nie wiem, czy ktoś z was kiedykolwiek czuł taki ciężar na sercu. Przez całe życie byłem człowiekiem rodzinnym. Zawsze powtarzałem dzieciom: „Rodzina jest najważniejsza”. Ale tamtego dnia poczułem się jak ktoś zupełnie obcy — sobie i im.

Wszystko zaczęło się kilka miesięcy wcześniej. Synowa, Ania, wróciła do pracy po urlopie macierzyńskim. Syn, Tomek, miał coraz więcej obowiązków w firmie. Wnuki były u nas niemal codziennie. Najpierw to była radość — dom pełen śmiechu, dziecięcych głosów, zapachu naleśników i kakao. Ale z czasem zaczęliśmy z Marią czuć się jak darmowe przedszkole.

— Może powinniśmy im powiedzieć, że już nie dajemy rady? — zapytała Maria pewnego wieczoru, kiedy po raz kolejny sprzątała rozlane mleko i zbierała klocki spod stołu.

— Przecież to nasze wnuki — odpowiedziałem wtedy, choć sam czułem się coraz bardziej zmęczony.

Nie mieliśmy odwagi powiedzieć dzieciom prawdy. Baliśmy się ich rozczarować. Przecież zawsze mogli na nas liczyć. Tak nas wychowano — rodzina ponad wszystko.

Z czasem zaczęły się drobne konflikty. Tomek zarzucał nam, że dzieci wracają do domu niewykąpane albo że pozwalamy im oglądać za dużo bajek. Ania sugerowała, że powinniśmy być bardziej konsekwentni w wychowaniu. Czułem się coraz mniej jak dziadek, a coraz bardziej jak pracownik na etacie bez prawa do urlopu.

Pewnego dnia Maria zasłabła w kuchni. Zmęczenie, stres, może wiek — lekarz powiedział, że musi odpocząć. Ale jak tu odpocząć, kiedy za chwilę znów przyjdą wnuki?

Tamtego ranka spojrzeliśmy sobie z Marią w oczy i bez słów podjęliśmy decyzję. Gdy usłyszeliśmy dzwonek do drzwi i głosy dzieci, serce mi pękało. Ale nie otworzyliśmy.

Po kilku minutach usłyszeliśmy kroki oddalające się od drzwi. Potem telefon od Tomka:

— Tato, dlaczego nie otwieracie? Dzieci płaczą!

— Przepraszam, Tomek… Maria źle się czuje… Ja też nie mam dziś siły — odpowiedziałem drżącym głosem.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Potem tylko krótkie: „Rozumiem”.

Wieczorem Tomek przyszedł sam. Był zły.

— Nie mogliście zadzwonić wcześniej? Dzieci były roztrzęsione! Ania musiała wrócić z pracy!

— Przepraszam… — zacząłem tłumaczyć — ale naprawdę już nie dajemy rady.

Tomek patrzył na mnie z wyrzutem. W jego oczach widziałem rozczarowanie i coś jeszcze — może cień zrozumienia?

Przez kolejne dni dom był cichy jak nigdy dotąd. Maria płakała po nocach. Ja chodziłem jak cień samego siebie. Z jednej strony poczułem ulgę — wreszcie mogliśmy odpocząć, poczytać książkę, wyjść na spacer bez pośpiechu. Z drugiej strony czułem się winny jak nigdy dotąd.

Czy naprawdę musieliśmy zamknąć drzwi przed własnymi wnukami? Czy miłość do rodziny polega na poświęceniu siebie aż do końca? A może czasem trzeba postawić granicę?

Po tygodniu Tomek zadzwonił:

— Tato… Może przyjdziemy w sobotę na obiad? Dzieci bardzo za wami tęsknią.

Zgodziłem się od razu. W sobotę dom znów wypełnił się śmiechem i hałasem. Ale tym razem ustaliliśmy zasady — odwiedziny tylko raz w tygodniu, bez zostawiania dzieci na cały dzień.

Nie wiem, czy postąpiłem słusznie. Może zawiodłem rodzinę? A może uratowałem siebie i Marię przed całkowitym wypaleniem?

Czasem patrzę przez okno i widzę Jasia i Zosię bawiących się na podwórku. Serce mi rośnie i boli jednocześnie. Czy można być dobrym dziadkiem i jednocześnie dbać o siebie? Czy rodzina wybacza takie decyzje?

Może wy mi powiecie…