Co mam teraz zrobić? Ojciec przyszłej synowej przywitał nas będąc już nieźle podchmielony

„Co mam teraz zrobić?” – to pytanie nie opuszczało mnie ani na chwilę, odkąd przekroczyłam próg domu przyszłych teściów mojego syna. Był to zimny, listopadowy wieczór, kiedy razem z mężem postanowiliśmy odwiedzić rodziców jego narzeczonej, Martyny. Mieliśmy nadzieję na miłe spotkanie, które pozwoli nam lepiej poznać rodzinę, z którą nasz syn zamierzał się związać na całe życie.

Drzwi otworzył nam ojciec Martyny, pan Zbigniew. Już na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest w najlepszej formie. Jego oczy były przekrwione, a oddech przesycony zapachem alkoholu. „Witajcie, witajcie!” – zawołał z przesadnym entuzjazmem, chwiejnie zapraszając nas do środka. Moje serce zamarło. Czy to możliwe, że ojciec przyszłej synowej mojego syna jest alkoholikiem?

Usiedliśmy w salonie, gdzie czekała już na nas reszta rodziny. Martyna przywitała nas serdecznie, a jej matka, pani Halina, starała się jak mogła ukryć zakłopotanie sytuacją. Rozmowa toczyła się niezręcznie, a ja nie mogłam przestać myśleć o tym, co właśnie zobaczyłam. Czy mój syn naprawdę chce wchodzić w taką rodzinę?

Po kolacji, kiedy pan Zbigniew zasnął na kanapie, Martyna zaprosiła mnie do kuchni na herbatę. „Przepraszam za tatę” – powiedziała cicho, unikając mojego wzroku. „Czasami ma ciężkie dni i wtedy… no cóż, pije więcej niż powinien.”

„Czy to zdarza się często?” – zapytałam ostrożnie.

Martyna westchnęła głęboko. „Nie chciałam, żebyście tak go poznali. Tata jest dobrym człowiekiem, ale odkąd stracił pracę, wszystko się zmieniło. Mama robi co może, żeby go wspierać, ale czasami to po prostu za dużo.”

Słuchając jej słów, czułam mieszankę współczucia i niepokoju. Wiedziałam, że nie mogę tak po prostu zignorować tego problemu. Mój syn zasługiwał na szczęśliwe życie, a ja jako matka musiałam upewnić się, że wybiera właściwie.

Kiedy wróciliśmy do domu, długo rozmawiałam z mężem o tym, co powinniśmy zrobić. „Może to tylko chwilowy kryzys” – próbował mnie uspokoić. „Nie możemy oceniać całej rodziny przez pryzmat jednego wieczoru.”

Ale ja wiedziałam swoje. To nie była tylko kwestia jednego wieczoru. To była kwestia przyszłości naszego syna i jego szczęścia. Postanowiłam porozmawiać z nim szczerze o moich obawach.

Następnego dnia zaprosiłam go na kawę. „Michał” – zaczęłam ostrożnie – „czy jesteś pewien, że chcesz się żenić z Martyną? Wiesz o problemach jej ojca?”

Michał spojrzał na mnie zaskoczony. „Mamo, wiem o wszystkim” – odpowiedział spokojnie. „Martyna mi o tym mówiła. Kocham ją i wiem, że jej rodzina ma problemy, ale chcę być przy niej i ją wspierać.”

Jego słowa były pełne determinacji i miłości. Zrozumiałam wtedy, że nie mogę decydować za niego. Musiałam zaufać jego wyborowi i wierzyć, że razem z Martyną poradzą sobie z trudnościami.

Jednak wciąż nie mogłam przestać myśleć o tym, co widziałam i słyszałam. Czy naprawdę możemy ignorować takie sygnały? Czy miłość wystarczy, by pokonać wszystkie przeszkody?

Z czasem zaczęłam częściej odwiedzać Martynę i jej rodzinę. Zobaczyłam wtedy inną stronę pana Zbigniewa – człowieka pełnego pasji do ogrodnictwa i miłości do swojej rodziny. Zrozumiałam, że alkoholizm to choroba, która dotyka nie tylko jego, ale całą rodzinę.

Pewnego dnia Martyna przyszła do mnie zapłakana. „Tata trafił do szpitala” – powiedziała drżącym głosem. „Lekarze mówią, że to przez alkohol.”

Objęłam ją mocno i poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Wiedziałam, że teraz bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje wsparcia.

„Jestem tutaj dla ciebie” – powiedziałam cicho.

To doświadczenie nauczyło mnie wiele o miłości i akceptacji. Zrozumiałam, że każda rodzina ma swoje problemy i że najważniejsze jest wspierać się nawzajem w trudnych chwilach.

Teraz patrzę na mojego syna i Martynę z dumą i nadzieją na przyszłość. Wiem, że czeka ich wiele wyzwań, ale wierzę w ich siłę i miłość.

Czy miłość naprawdę wystarczy? Czy możemy pokonać wszystkie przeszkody razem? Czas pokaże.