Kupiłam dom po latach pracy za granicą, ale teściowie mojej córki rujnują naszą rodzinę. Czy moje wnuki wyrosną w cieniu ich toksyczności?

— Mamo, nie przejmuj się, to tylko kolejna ich uwaga — powiedziała mi cicho Kasia, moja córka, gdy łzy cisnęły mi się do oczu. Stałyśmy w kuchni mojego nowego domu w podwarszawskim Piasecznie, a zza drzwi dobiegały podniesione głosy. Znowu.

Wróciłam do Polski po dwudziestu latach pracy w Niemczech. Zbierałam każdy grosz, tęskniłam za rodziną, marzyłam o tym, by wreszcie mieć swój kąt. Kiedy w końcu udało mi się kupić dom, myślałam, że teraz już będzie tylko lepiej. Kasia wyszła za mąż za Piotra, chłopaka z sąsiedztwa, który zawsze był pracowity i uczciwy. Mieli już dwójkę dzieci — moich ukochanych wnuków, Zosię i Antosia. Byłam dumna z tego, jak sobie radzą, jak się wspierają. Ale nie przewidziałam jednego: rodziców Piotra.

Od początku byli do mnie chłodno nastawieni. Pani Grażyna, jego matka, zawsze miała coś do powiedzenia. — No, pani Halino, dom ładny, ale ogród taki… zaniedbany. — Albo: — W Niemczech to pewnie łatwiej się dorobić, co? U nas trzeba ciężko pracować. — Każde spotkanie kończyło się jakąś złośliwością. Pan Marian, jej mąż, tylko przytakiwał i patrzył na mnie z góry, jakbym była kimś gorszym.

Najgorsze było to, że coraz częściej zaczynali wtrącać się w wychowanie wnuków. — Zosia powinna chodzić na religię, a nie na te wasze zajęcia plastyczne. — — Antoś za dużo czasu spędza z babcią Haliną, a za mało z nami. — Słyszałam to niemal codziennie. Kasia próbowała ich ignorować, Piotr stawał po naszej stronie, ale czułam, że to wszystko zaczyna nas przerastać.

Pewnego dnia, kiedy wróciłam z zakupów, zastałam w domu Grażynę. Stała w salonie i przeglądała moje zdjęcia rodzinne. — O, to chyba z Niemiec? — zapytała z przekąsem. — Dzieci nie powinny patrzeć na takie rzeczy. Lepiej, żeby znały polskie tradycje, a nie jakieś obce zwyczaje. — Zacisnęłam pięści. — Proszę nie mówić mi, jak mam wychowywać wnuki — odpowiedziałam drżącym głosem. — To jest mój dom i moje zasady. —

Grażyna spojrzała na mnie z pogardą. — Ale to są nasze wnuki. My też mamy prawo decydować. —

Od tego dnia zaczęła się prawdziwa wojna. Grażyna i Marian coraz częściej przychodzili bez zapowiedzi, krytykowali wszystko: od obiadu po sposób, w jaki Kasia rozmawia z dziećmi. Zosia zaczęła się jąkać, Antoś stał się nerwowy i płaczliwy. Kasia była coraz bardziej przygnębiona, Piotr coraz częściej wychodził z domu, żeby nie słuchać kłótni.

Pewnego wieczoru usłyszałam, jak Zosia pyta Kasię: — Mamusiu, dlaczego babcia Grażyna mówi, że babcia Halina jest zła? — Serce mi pękło. Kasia przytuliła ją mocno i powiedziała: — Kochanie, nie słuchaj takich rzeczy. Babcia Halina bardzo cię kocha. —

Nie spałam całą noc. Zastanawiałam się, czy nie popełniłam błędu, wracając do Polski. Czy nie powinnam była zostać w Niemczech, gdzie nikt nie wtrącał się w moje życie? Ale przecież tu jest moja rodzina, moje wnuki. Nie mogłam pozwolić, żeby dorastały w atmosferze nienawiści i ciągłych pretensji.

Postanowiłam porozmawiać z Piotrem. — Piotrze, musisz coś zrobić. Twoi rodzice niszczą naszą rodzinę. Dzieci cierpią, Kasia jest na skraju załamania. — Piotr spuścił głowę. — Wiem, mamo Halino. Próbowałem z nimi rozmawiać, ale oni mnie nie słuchają. Uważają, że wszystko robią dla dobra dzieci. —

— A czyje to dobro? — zapytałam. — Bo na pewno nie naszych wnuków. —

Następnego dnia Piotr zebrał się na odwagę i zaprosił rodziców na rozmowę. Siedzieliśmy wszyscy przy stole. Grażyna od razu zaczęła: — Halina znowu będzie nas pouczać? —

— Mamo, dość tego — przerwał jej Piotr. — To jest nasza rodzina. My decydujemy, jak wychowujemy dzieci. Jeśli nie potraficie tego zaakceptować, nie będziecie mogli ich widywać tak często. —

Grażyna zbladła, Marian zacisnął usta. — To przez nią? — wskazała na mnie. — Przez tę Niemkę? —

— Przez wasze zachowanie — odpowiedział Piotr stanowczo. — Jeśli się nie zmienicie, nie będziecie częścią naszego życia. —

Wyszli obrażeni, trzaskając drzwiami. Przez kilka tygodni był spokój. Dzieci zaczęły się uśmiechać, Kasia odzyskała energię. Ale wiedziałam, że to nie koniec. Grażyna potrafi być mściwa. Zaczęła rozpuszczać plotki po sąsiedztwie, że rozbijam rodzinę, że jestem egoistką. Ludzie zaczęli mnie unikać na ulicy. Nawet w sklepie czułam na sobie spojrzenia.

Czasem siadam wieczorem w ogrodzie i patrzę na bawiące się wnuki. Zastanawiam się, czy zrobiłam dobrze. Czy walcząc o spokój mojej rodziny, nie naraziłam ich na jeszcze większe cierpienie? Czy moje wnuki wyrosną w cieniu tej toksyczności, czy uda nam się wyrwać z tego zaklętego kręgu?

Czy naprawdę można wygrać z ludźmi, którzy nie cofną się przed niczym, by postawić na swoim? A może powinnam była po prostu odpuścić i pozwolić im robić swoje? Co wy byście zrobili na moim miejscu?