„Postanowiłem Pomóc Przyjaciołom, Ale Później Żałowałem”
Kiedy ja i Piotr kupiliśmy nasz uroczy mały dom na przedmieściach, nigdy nie przypuszczaliśmy, że stanie się on źródłem stresu i żalu. Właśnie się wprowadziliśmy i wszystko było idealne. Sąsiedztwo było przyjazne, szkoły świetne, a nasz dom był naszym sanktuarium. Nie wiedzieliśmy, że nasza decyzja o pomocy przyjaciołom zamieni nasz sen w koszmar.
Wszystko zaczęło się, gdy Michał, stary kolega Piotra z uczelni, skontaktował się z nami. On i jego dziewczyna, Zofia, znaleźli się w trudnej sytuacji. Zostali eksmitowani ze swojego mieszkania z powodu problemów finansowych i potrzebowali tymczasowego schronienia. Piotr i ja przedyskutowaliśmy to i postanowiliśmy im pomóc. W końcu po to są przyjaciele, prawda?
Zgodziliśmy się, aby zamieszkali w naszym domu, podczas gdy my przeprowadziliśmy się do moich rodziców na kilka miesięcy. Wydawało się to sytuacją korzystną dla obu stron. Michał i Zofia mieli dach nad głową, a my mieliśmy kogoś, kto pilnował naszego domu, podczas gdy oszczędzaliśmy na remonty.
Na początku wszystko wydawało się w porządku. Michał i Zofia byli wdzięczni i obiecali dbać o dom. Ufałem im całkowicie. Ale gdy tygodnie zamieniły się w miesiące, sytuacja zaczęła się pogarszać.
Pierwszym sygnałem problemów były telefony od sąsiadów z skargami. Mówili o głośnych imprezach, dziwnych gościach o nietypowych porach i nawet o drobnych aktach wandalizmu w okolicy. Byliśmy w szoku. To nie brzmiało jak Michał i Zofia, których znaliśmy.
Piotr postanowił zrobić im niespodziewaną wizytę w jeden weekend. Kiedy przyjechał, był przerażony tym, co zobaczył. Kiedyś zadbany trawnik był zarośnięty chwastami, a na werandzie leżały puste puszki po piwie i niedopałki papierosów. W środku było jeszcze gorzej. Salon był w bałaganie, meble były przewrócone, a na dywanie były plamy. Kuchnia była brudna, z brudnymi naczyniami piętrzącymi się w zlewie i gnijącym jedzeniem w lodówce.
Piotr skonfrontował się z Michałem i Zofią, ale oni zbagatelizowali to jako „tymczasowy bałagan” i obiecali posprzątać. Niechętnie Piotr im uwierzył i odjechał, mając nadzieję, że dotrzymają obietnicy.
Minęło kilka kolejnych tygodni i sytuacja tylko się pogorszyła. Sąsiedzi nadal narzekali, a my zaczęliśmy otrzymywać upomnienia od wspólnoty mieszkaniowej za naruszenia regulaminu. Postanowiliśmy podjąć działania.
Powiedzieliśmy Michałowi i Zofii, że mają miesiąc na wyprowadzkę. Byli wściekli i oskarżyli nas o brak serca. To była trudna decyzja, ale nie mieliśmy wyboru. Nasz dom był niszczony, a nasza reputacja w sąsiedztwie była zagrożona.
Kiedy w końcu się wyprowadzili, zostaliśmy z katastrofą. Ściany były pokryte graffiti, kilka okien było wybitych, a w ścianach były dziury. Dywany były nie do uratowania, a cały dom śmierdział dymem i alkoholem.
Spędziliśmy miesiące i tysiące złotych na naprawie szkód. To nadwyrężyło nasze finanse i nasz związek. Piotr czuł się winny za to, że zaufał Michałowi, a ja byłam zła na siebie za to, że nie postawiłam sprawy jasno wcześniej.
W końcu nauczyliśmy się cennej lekcji: pomaganie przyjaciołom jest szlachetne, ale nigdy nie powinno odbywać się kosztem własnego dobrostanu. Jeśli rozważasz wynajęcie swojego domu znajomym, zastanów się dwa razy. Czasami dobre intencje mogą prowadzić do katastrofalnych konsekwencji.