Poród, łzy i prawda: Gdy mąż zamiast wsparcia zranił mnie najbardziej
— Przestań się tak mazgaić, Anka! Inne kobiety rodzą po cichu, a ty robisz z tego teatr — syknął Michał, ściskając moją dłoń tak mocno, że aż poczułam ból w nadgarstku. Leżałam na szpitalnym łóżku, spocona, z włosami przyklejonymi do czoła, a każda kolejna fala skurczu rozdzierała mnie od środka. Byłam naga, bezbronna i przerażona. Wokół kręciły się położne, a ja czułam się coraz bardziej samotna.
— Michał, proszę… — wyszeptałam przez łzy. — To boli…
— Wiem, że boli! Ale nie jesteś pierwszą kobietą na świecie, która rodzi! — odpowiedział zniecierpliwiony. — Przestań się tak zachowywać, bo wszyscy na nas patrzą.
Wtedy coś we mnie pękło. Zamiast wsparcia dostałam od niego tylko chłód i pogardę. Zawsze był wymagający, zawsze musiał mieć rację. Ale teraz, kiedy najbardziej go potrzebowałam, zawiódł mnie jak nigdy wcześniej.
Mój poród był długi i trudny. Położna próbowała mnie pocieszać, ale jej słowa odbijały się od ściany mojego strachu i wstydu. Michał siedział obok z miną znudzonego urzędnika. Kiedy krzyczałam z bólu, przewracał oczami. Gdy poprosiłam go o wodę, rzucił butelkę na stolik i mruknął: — Sama sobie weź.
W pewnym momencie usłyszałam rozmowę położnych:
— Ona jest bardzo spięta. Może mąż powinien wyjść?
— Niech zostanie. Może się przyda.
Przyda? On? On był moim największym ciężarem tego dnia.
Kiedy wreszcie usłyszałam pierwszy krzyk mojego synka, łzy popłynęły mi po policzkach. Ale nie były to łzy szczęścia. Były to łzy ulgi, że to już koniec — i rozpaczy, że ten moment został mi odebrany przez kogoś, kogo kochałam najbardziej.
Po porodzie Michał zrobił sobie zdjęcie z synem i wrzucił je na Facebooka z podpisem: „Najpiękniejszy dzień naszego życia!”. Nawet nie spojrzał na mnie. Leżałam obok, wyczerpana i samotna jak nigdy dotąd.
Przez kolejne dni w szpitalu odwiedzał nas codziennie, ale tylko po to, by zrobić kolejne zdjęcia i pochwalić się rodzinie. Gdy próbowałam z nim rozmawiać o tym, co się wydarzyło podczas porodu, ucinał temat:
— Przesadzasz. Każda kobieta przez to przechodzi. Nie rób z siebie ofiary.
Ale ja czułam się ofiarą. Ofiarą jego słów, jego obojętności i własnej bezradności.
Po powrocie do domu wszystko się pogorszyło. Michał oczekiwał ode mnie perfekcji: dom miał błyszczeć, dziecko miało być zawsze spokojne, a ja uśmiechnięta i zadbana. Kiedy synek płakał w nocy, przewracał się na drugi bok i mówił:
— To twoja działka. Ja muszę rano wstać do pracy.
Czułam się jak służąca we własnym domu. Moja mama próbowała mnie pocieszać przez telefon:
— Aniu, dasz radę. Każda matka ma ciężko na początku.
Ale ja nie chciałam już być silna dla innych. Chciałam być silna dla siebie.
Pewnej nocy, kiedy synek miał kolki i płakał bez przerwy od kilku godzin, Michał wszedł do pokoju i zaczął krzyczeć:
— Zamknij mu wreszcie usta! Nie mogę spać!
Wtedy pierwszy raz podniosłam głos:
— Jeśli ci przeszkadzamy, możesz spać gdzie indziej! To nie ja jestem problemem!
Spojrzał na mnie zaskoczony. Nigdy wcześniej mu się nie postawiłam.
Od tamtej pory zaczęłam walczyć o siebie. Zaczęłam chodzić na terapię dla młodych matek w pobliskim ośrodku zdrowia. Poznałam tam inne kobiety — Magdę, która uciekła od przemocowego męża; Kasię, która walczyła z depresją poporodową; i Olę, która samotnie wychowywała bliźniaki.
Każda z nas miała swoją historię. Każda z nas była niewidzialna dla świata.
Zaczęłam pisać dziennik. Każdego dnia zapisywałam swoje uczucia: strach, gniew, żal… ale też pierwsze oznaki nadziei. Z czasem zaczęłam rozumieć, że nie jestem winna temu, jak traktuje mnie Michał. Że mam prawo do szacunku i miłości.
Pewnego dnia podczas terapii terapeutka zapytała mnie:
— Aniu, czego najbardziej pragniesz dla siebie?
Odpowiedziałam bez wahania:
— Chcę być szczęśliwa. Chcę być wolna od strachu.
To był przełomowy moment.
Wieczorem usiadłam naprzeciwko Michała w kuchni. Synek spał w swoim łóżeczku. Spojrzałam mu prosto w oczy:
— Musimy porozmawiać.
— O czym znowu? — westchnął.
— O nas. O tym, jak mnie traktujesz. O tym, co wydarzyło się podczas porodu…
Przez chwilę milczał.
— Przesadzasz — powtórzył po raz setny.
Ale ja już nie byłam tą samą Anką co kiedyś.
— Nie przesadzam. I nie pozwolę ci więcej mnie ranić. Jeśli chcesz być częścią tej rodziny, musisz się zmienić. Inaczej odejdę.
Zobaczyłam w jego oczach strach — pierwszy raz od lat.
Nie wiem jeszcze, jak potoczy się nasze życie dalej. Ale wiem jedno: już nigdy nie pozwolę nikomu odebrać mi mojej siły i godności.
Czy naprawdę musimy cierpieć w milczeniu dla dobra rodziny? Czy każda kobieta ma prawo walczyć o siebie — nawet jeśli oznacza to rozpad małżeństwa?