Od kiedy przeprowadziłam się do mieszkania mojej córki, czuję się jak nieproszony gość. Każdy dzień to walka z własnymi emocjami i próbami odnalezienia się w nowej roli. Czy można odzyskać poczucie domu, gdy wszystko wokół przypomina, że to już nie twoje miejsce?
Po ślubie z moim ukochanym mężem, musiałam zmierzyć się z niespodziewaną sytuacją – jego syn z pierwszego małżeństwa miał zamieszkać z nami. Zmagałam się z trudnościami związanymi z adaptacją do nowej roli macochy i próbą zrozumienia nastolatka, który nie był gotowy na zmiany. To była podróż pełna emocji, konfliktów i odkrywania siebie na nowo.
Bez względu na to, jak blisko i drodzy jesteśmy sobie, każdy z nas jest indywidualnością, która nie znosi słyszeć negatywnych opinii na swój temat.
Do osiemnastego roku życia mieszkałem w urokliwym miasteczku liczącym zaledwie 15 000 mieszkańców, gdzie życie było przewidywalne i pocieszające. Znałem każdą boczną drogę, każdy lokalny sklep i imię niemal każdej osoby, którą mijałem na ulicy. Nasze miasto miało tylko trzy trasy autobusowe, a ich rozkłady znałem na pamięć. Najwyższym budynkiem, jaki mieliśmy, był stary młyn, teraz muzeum, o wysokości czterech pięter. Ale kiedy przeprowadziłem się do tętniącej życiem metropolii na studia, poczułem się zagubiony pod wieloma względami, stawiając czoła wyzwaniom, których nigdy nie przewidywałem, i słysząc frazę „Nie jesteś stąd” więcej razy, niż mogłem zliczyć.
