„Dlaczego mamy iść dalej?” – zastanawiała się moja córka

W cieniu wysokich wieżowców, gdzie nieustanny gwar miasta zamieniał się w delikatny szept, leżała mała wioska, która zdawała się być zapomniana przez czas. Moja córka, Ewa, i ja często uciekaliśmy z naszego nowoczesnego mieszkania, aby wędrować po jej cichych uliczkach. To była nasza mała tradycja, chwila wytchnienia od cyfrowych ekranów i ciągłych powiadomień.

Ewa, z jej ciekawymi oczami i nieokiełznanymi kasztanowymi włosami, była szczególnie zauroczona jednym domem na końcu ulicy Wiązów. Był to stary dom w stylu wiktoriańskim, którego kiedyś żywe czerwone cegły teraz były przytłumione warstwami bluszczu i wiekiem. Ogród był zarośnięty, a dzikie kwiaty przebijały się przez szpary w kamiennym chodniku. Dla Ewy był to zamek pełen opowieści i tajemnic.

Jednego chłodnego październikowego popołudnia, gdy liście malowały ziemię odcieniami pomarańczy i złota, Ewa szarpnęła mnie za rękaw, marszcząc brwi z powagą nietypową dla jej dziesięciu lat.

„Tato, dlaczego mamy iść dalej?” zapytała, ledwo słyszalnym szeptem, stojąc przed starym domem.

Zaskoczony, odpowiedziałem: „Co masz na myśli, kochanie?”

Wskazała na dom. „To miejsce, jest tu od tak dawna, widziało tyle. A jednak jest po prostu… tutaj. Jaki jest sens tego wszystkiego?”

Walczyłem z odpowiedzią. „Cóż, wszystko ma swoją historię, Ewo. Może chodzi o historie, które pozostawiamy.”

„A co jeśli te historie zostaną zapomniane?” odparła, przesuwając wzrok po popękanych oknach i solidnych drzwiach, które stały lekko uchylone.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, już wspięła się po schodach do drzwi frontowych, jej ciekawość wzięła górę. Poszedłem za nią, choć niechętnie. Drzwi zaskrzypiały, otwierając się na zakurzone, zniszczone przez czas wnętrze. Słońce prześwitywało przez złamane szyby, rzucając rozdrobnione cienie na drewnianą podłogę.

Eksplorowaliśmy ciche pokoje, każdy krok nieco odbijał się echem. Na mahoniowym biurku w tym, co wydawało się być gabinetem, leżały rozrzucone stare fotografie i wyblakłe listy. Ewa podniosła zdjęcie młodego mężczyzny w mundurze, jego uśmiech zastygł w czasie.

„Widzisz, tato? On pewnie miał marzenia. Teraz jest tylko twarzą na zdjęciu. Zapomniany.”

Jej słowa ugodziły mnie nieoczekiwaną prawdą. Opuściliśmy dom, ciężar naszych myśli był równie przytłaczający jak wieczorne powietrze.

Dni zamieniły się w tygodnie, a pytanie Ewy wciąż tkwiło w mojej głowie. Stała się cichsza, bardziej zamyślona, spędzała godziny wpatrując się przez okno w stronę wioski. Chciałem dać jej nadzieję, rozpalić iskrę, którą widziałem gasnącą w jej oczach, ale odpowiednie słowa ciągle mi umykały.

Pewnego surowego zimowego poranka znalazłem jej pokój pusty, łóżko starannie pościelone. Na jej poduszce leżała notatka, jej pismo drżące, ale stanowcze.

„Poszłam szukać odpowiedzi. Nie martw się, wkrótce wrócę.”

Ale nigdy nie wróciła. Policja szukała, wioska szukała, ja nigdy nie przestałem szukać. Stary dom został przeszukany, wioska przeczesana, ale Ewa… zniknęła jak szepty przeszłości, które tak bardzo lubiła rozważać.

Teraz chodzę po wiosce sam, nawiedzany przez jej pytanie i przerażającą ciszę domu, który obiecywał historie, ale dostarczył tylko smutku.